نمایش قصه واقعه- قسمت ۲(تكرار)
آیا هرگز از خود پرسیده اید كه سرآغاز قصه ی كربلا از كجا بوده؟ یا چه حوادثی زمینه ساز واقعه ی كربلا شد؟ پیشتر گفتم، یزید از نوادگان امیه بود و حسین از نوادگان هاشم. امیه برادرزاده هاشم بود و بر عموی خود حسادت می ورزید. این حسادت بدل به دشمنی شد و این دشمنی شش نسل ادامه یافت تا در دهم محرم الحرام سال ۶۱ هجری به اوج خود رسید. سیر این اوج گیری چُنان است كه اكنون خواهیم گفت: چون محمد بن عبدالله (ص) پیامبری خود را آشكار نمود، اول مخالفان او بنی امیه بودند زیرا پس از شعار لااله‌الاالله، محمد رسول الله، شعار ان اكرمكم عند الله اتقاكم، بدان معنا بود كه میان اربابان اموی و بردگانشان اختلافی نیست مگر به تقوا كه البته این طغیان فرودستان را در پی داشت بر فرازدستان و كدام صاحب قدرت است كه این را بپذیرد. از این روی امویان كه عمده حاكمان بر مكه بودند به دشمنی با محمد كه هاشمی بود، برخاستند. محمد و پیروانش را آزردند، شكنجه دادند و در شعب ابی طالب به حصر كشیدند اما به این بسنده نكردند و بر آن شدند كه شبانه به خوابگاه محمد وارد شوند و او را در بستر بكشند... لیكن علی بن ابی طالب ـ كه او هم هاشمی بود ـ خود را سپر جان عموزاده كرد تا وی بتواند شبانه از مكه به یثرب هجرت كند. این شب را لیلة المبیت نامیدند. در یثرب كه نام مدینة النبی بر آن برنهادند، دولت محمدی قوت یافت. نزاع ها بالا گرفت تا بدانجا كه سپاه مدینه و سپاه مكه كنار چاه های بدر به هم درآمیختند. در این نبرد پدر و برادر هند ـ همسر ابوسفیان اموی ـ كشته شد. هند به خونخواهی پدر و براد در خود؛ وحشی حبشی را اجیر كرد تا حمزه هاشمی را بكشد. وحشی به زوبینی سینه حمزه را شكافت و تنش را مثله كرد و جگرش را بیرون كشید. هند هم جگر حمزه را به دندان خلید. هند كه بود؟ مادر معاویه، معاویه كه بود؟ پدر یزید. حسین كه بود؟ پسر فاطمه. فاطمه كه بود؟ دختر محمد. محمد كه بود، داغدار حمزه. هر چند كشتن و مُثله كردن حمزه غم بزرگی بر دل رسول خدا نهاد اما این تنها ضربه‌ای نبود كه ابوسفیان – بزرگ امویان به مسلمانان وارد كرد. در بسیاری از دسیسه هایی كه علیه مسلمانان چیده می شد، ابوسفیان مستقیم و غیرمستقیم دستی داشت چنان چه قاطبه مفسران، اعم از عامه و امامیه ،در شأن نزول آیات نهم تا بیست و ششم از سوره مباركه احزاب، همچنین تاریخ نگارانی چون ابن اسحاق و طبری و ابن اثیر آورده اند، در سال پنجم از هجرت رسول الله، گروهی از یهودیان بنی نَضیر كه نگران گسترش اسلام بودند، نزد ابوسفیان رفتند تا او را به نبرد با مسلمانان برانگیزند. ابوسفیان با زیركی تمام، پیوستن به ایشان را به همراهی دیگر قبایل عرب منوط كرد و گفت، پیشتر باید با دیگر بزرگان قریش نیز رای زنی كنم. از این روی كسانی چون خالد بن ولید و عمرو بن عاص را نزد خود فراخواند و مطلب را با ایشان در میان نهاد.